Steve McCook

 

        “Vickini” werd ze door haar vrienden genoemd, omdat ze als model en mannequin vooral gevraagd werd voor shows en shoots waar veel van haar prachtig gespierde lichaam te zien was. Bikini’s en lingerie, dus. Ze had op de cover gestaan van zowat elk fashion magazine ter wereld.

        In tegenstelling tot vele van haar collega’s in het modellenwereldje leefde Vicky niet op yoghurt en zure appels, waardoor ze niet graatmager was maar heel mooi gebouwd, alles in proportie. Haar spieren mooi afgetekend onder haar melkwitte huid.

        Melkwitte huid, sproeten en rood haar. Haar Schotse roots kon ze niet verstoppen, maar ze waren meteen ook haar handelsmerk. Ze was vooraan de twintig toen ze door een Model-agent werd opgemerkt achter een broodkraampje tijdens de Highland Games, je weet wel: de Olympische Spelen voor échte mannen met als disciplines touwtrekken en met onmogelijke dingen gooien of slingeren.

        Elk jaar stond ze aan het kraam van haar vader, die een artisanale bakkerij runde. Zijn smoked salmon sandwich was een lekkernij voor deelnemers en toeschouwers. Een lange rij wachtenden stond gedisciplineerd in de rij en noch de mannen noch de vrouwen konden weggaan van het kraam zonder een (de één al wat suggestiever dan de andere) opmerking te maken over Vicky’s uiterlijk.

        De man uit London was op uitnodiging van een sponsor op deze bizarre wedstrijd terecht gekomen en vroeg zich al twee dagen af waarom hij er for God’s sake had mee ingestemd.

        Maar toen hij Vicky achter het kraam zag staan besefte hij eens te meer dat toeval niet bestond. Deze jongedame moest en zou hij in zijn agency krijgen. Naar dergelijke looks waren de meest hippe ontwerpers op zoek.

        Vicky dacht er niet aan om haar ouderlijk huis te verlaten, maar toen de man over het voorschot op haar contract sprak en ze zich realiseerde dat ze daarmee in één klap de leningen van haar daddy voor de bakkerij en het huis kon aflossen had ze toch ingestemd. Temeer omdat de man na lang onderhandelen had ingestemd met voldoende vrije tijd om regelmatig terug in de warmte en geur van de bakkerij te vertoeven.

        Want dat was Vicky’s geheim voor haar prachtige lichaam: het kneden van het deeg voor haar vader’s broden in de hitte van de oude stenen oven waarin de uitslaande vlammen meldden dat het nog te vroeg was om de broden met de “schieter” in de oven te schuiven.

        Eerst werden de ingrediënten van het deeg gemengd in een halve barrel, met beide armen tegelijk. Vicky deed dat heftig en intens, als een workout. Ze droeg meestal een short en een sport-top.

        Daarna werd het deeg eerst gekneed door er met de blote voeten in een kuip in te trappen. Een beetje zoals het pletten van de druiven na de vendange in frankrijk. Vervolgens werden de stukken deeg afgewogen en met de hand in de juiste vorm gebold. 

        Maar dat alles deed ze sinds haar “ontdekking” nog maar goed een derde van de tijd. Het was alsof het nieuws dat ze niet altijd “beschikbaar” was haar nog meer gewild maakte. Van Milaan via Parijs naar New york en weer terug. Het leven vanuit een suitcase. Ze hield wel van die combinatie: het ene moment een glamourstar de volgende dag een anonieme hulp in de bakkerij van papa.

        Maar zowat een jaar geleden was ze ineens, van de ene dag op de andere van de catwalk en uit de studio’s verdwenen. Ze leek in rook te zijn opgegaan.

        Toen het gebeurde stond ze net middenin een shoot voor een badpakkenmerk. Haar assistente fluisterde haar in het oor dat ze net bericht had gekregen van het thuisfront: haar vader was na een infarct opgenomen in de “Royal Infirmery” in Glasgow.

        Ze maakte haar shoot nog af, kleedde zich om en stapte in een taxi naar JFK. Diezelfde nacht nog bezocht ze haar papa aan zijn ziekbed en enkele uren later trapten haar blote voeten het verse deeg terwijl het hout in de oven de vlammen heftig deed oplaaien. 

        Hoe hij het wist en waarom hij in Schotland was wist Vicky niet, maar die ochtend stond er opeens een grote, rijzige klant in haar winkeltje. Met de rug naar de toonbank dronk hij een kop van de gratis koffie die er in de winkel voor de klanten geserveerd werd en terwijl zijn blik zich fixeerde op de brede straat zei hij “Hi, Vickini, Ik heb gehoord dat er wat problemen zijn met je pa en ik was toevallig in de buurt, dus ik kom je een handje toesteken als bakkershulp.”

        STEVE! Wat hield ze van die vreemde, mysterieuze zwerver. “Bakkersknecht”? He must be kidding.  Ze was er zeker van dat hij tijdens het binnenbrengen van het hout voor de oven al een betoog zou beginnen over het belang van de gebruikte houtsoort en de juiste hoeveelheid en plaats ten opzichte van de schoorsteen. Wat die man allemaal wist over bakken was onwaarschijnlijk.

        Hij kocht een versgebakken desembrood en betaalde gepast, hoe hard ze er ook op aandrong dat hij het gratis kreeg.

“Ik zie je vannacht om drie uur in de bakkerij, dear”, zei hij terwijl hij de palm van haar hand kuste… een golf vertrok van haar voeten naar haar kruin en ze voelde zich blozen.

Wat was dat toch met die kerel?

        Klokslag drie uur (figuurlijk natuurlijk, want geen enkele gek gaat in Schotland om drie uur ’s nachts een klok luiden) droeg Steve een stevige stapel houtblokken de bakkerij binnen. Hij besprenkelde er een paar met de lokale single malt en eerde de traditie door voor Vicky en voor hemzelf een bodempje in een glas te schenken en te klinken op het goede verloop van dit “baksel” .

        Vicky trok haar jeans salopette en hemd uit, Steve trok zijn hemd uit en beiden stonden ze blootsvoets op de koude natuurstenen vloer van de bakkerij. 

        Alsof ze nog nooit wat anders gedaan hadden volgde er dan als het ware een ballet met bloem, desem, zout en water. Metallica knalde door de speakers en zweepte de intensiteit van hun productieve dans nog wat op.

        Zonder een woord te wisselen goot hij water uit de roestvrij stalen emmer in de kuip, voegde zij de desem toe en danste ze al intens in deze vloeistof terwijl hij met beetjes de bloem toevoegde. De hitte van de oven zorgde ervoor dat de opstuivende bloem in striemen op hun zwetende huid bleef kleven.

        Steve vond zijn kilt voor deze dans behoorlijk in de weg zitten en toen hij hem af deed droeg hij nog enkel wat schotten gebruikelijk onder hun kilt dragen. Vicky was duidelijk jaloers op zoveel onbelemmerdheid en gooide het weinige wat haar prachtige lijf nog verhulde ook in een hoekje van de bakkerij. 

        Meer dan een kwartier werd de deegmassa nog intens op de stevige tafel gekneed, het ritme afgestemd op de striemende gitaarklanken. Dan werden de bollen deeg in wissen mandjes verdeeld en voor de narijs weggezet.

        Nog steeds intens met mekaar verbonden verder dansend ruimden ze het atelier op en wasten ze het materiaal, de kuipen en mekaar in een grote waterbak in de naastgelegen wasplaats. Maar zelfs het ijskoude water uit de bron zorgde niet voor verkoeling. Ze speelden als kleine kinderen in de waterbak en dat omstreeks een uur of 6 in de ochtend.

        Toen was het tijd om de broden in de oven te schuiven nadat de gloeiende houtskool aan de kant was geduwd. Beiden in een groot badlaken gedraaid zaten ze als broer en zus naast mekaar op de werktafel te genieten van een kop thee en de gloed in de oven.

        Een uurtje later was er al wel een Schot bereid om “klokslag zeven uur “ te spelen op de kerkklok en werden de knapperig krokante broden in de broodrekken gesorteerd, klaar om in de winkel verkocht te worden aan de eerste klanten.

        Terwijl Vicky zich ging omkleden om er wat netjes uit te zien als winkeldame, maakte steve met twee dikke sneden van het verse brood en wat eieren in de restwarmte van de oven een toast met roerei.

       Op een kruk aan de werktafel in de bakkerij zaten ze intens naar elkaars gelaatsuitdrukking te kijken tijdens het genieten van dit overheerlijke ontbijt…

      En U, dear Wifties, hoe kneedt U uw brood?