Steve McCook

 

“Ga je mee naar een Braziliaanse avond, Steve?” vroeg zijn vriend Michel hem. Nu was hij al een beetje geïnformeerd over het feit dat er een groot voetbaltornooi op til was in Brazilië, en dus al een beetje argwanend over die Braziliaanse avond…

Over voetbal hoor je allerhande geruchten. Zo zou deze voor de rest compleet oninteressante sporttak quasi geen bestaansrecht hebben moesten de vrouwen niet stiekem en gespeeld ongeïnteresseerd kunnen kijken naar 22 paar mannenbenen die over een groen veld huppelen zonder zich voor de rest iets van het spel of de spelregels aan te trekken. In die context is wielrennen nog populairder, want daar blijven de benen tenminste op propere verharde straten waar je met je hakken niet in wegzinkt.

Blijkbaar valt het kijken naar voetbal vooral te genieten als het gebeurt in gezelschap van even dronken gelijkgestemden gehuld in een truitje in de oorlogskleuren van hun stam. En blijkbaar is het voor cafés ook een hoogst lucratieve bezigheid als je ziet welke inspanningen ze zich getroosten om de horden supporters naar hun etablissement te lokken.

En opnieuw: opblaasversies van de Christus uit Rio, vuvuzela’s, driekleurige condooms voor over de achteruitkijkspiegels, daar raakt Steve echt niet opgewonden van. Zijn interesse voor het voetbaltornooi in Brazilië was min 4 op een schaal van 1 tot 10.

Tot gisteren, want toen werd het plotseling heel wat boeiender: Michel haalde hem op met zijn wagen, en good heavens! Inderdaad met een grote rode duivel op de achterruit gestickerd. De gevel van het café in een buitenwijk van de stad deed het niveau van enthousiasme nog dalen: Belgische vlaggen, merchandising gesponsord door biermerken en frituursnacks en de vermelding op de lichtkrant:

“Alle wedstrijden op groot scherm, vanaf 22u topless bediening”.

Op de parking een variëteit aan auto’s die allemaal bij dezelfde duivelse stickerman waren langs geweest…

Het was zowat 21u en op het grote scherm was vooral reclame te zien. De aanwezigen, voor tweederde mannen, zaten nog allemaal te keuvelen op het terras in de tuin. Maar toen van binnen in de zaak werd aangekondigd “ze gaan beginnen” repten bijna alle aanwezigen zich met hun pintje en vlaggetjes naar binnen.

En daar zat hij dan, in kilt en wit hemd.

De achtergelaten chaos op de terrastafels werden afgeruimd door een dame van wat men “middelbare leeftijd” placht te noemen. Bruine huid en lange bruine krullen. Ze neuriede een Zuid-Amerikaans deuntje terwijl ze de glazen verzamelde op een dienblad. Ze droeg een groen en geel T shirt. Het was ofwel een Italiaanse maat, ofwel te warm gewassen, want in de lengte zowel als in de omtrek had het lapje stof moeite om haar vooruitstrevende boezem in bedwang te houden. Ze keek hem aan met een blik van “wat zit jij hier nog buiten?“

Een fractie later realiseerde ze zich dat zij twee de enigen waren die zich niks schenen aan te trekken van het gejoel rond het grote scherm. Met een gebroken Portugees-Antwerpse tongval stelde ze zich voor. Maria, zo heette ze en ze was voor vanavond door de uitbater ingehuurd om na 22u, over zowat twintig minuten dus, topless de biertjes rond te dragen in het café. Het was nu haar “derde wedstrijd” en blijkbaar zorgde haar act voor een flinke stijging in het bierdebiet, wat zich dan weer vertaalde in extra gage. En dat kon ze best gebruiken, want met twee zoontjes op de lagere school was het niet altijd even makkelijk om rond te komen. Zeker niet in haar eigenlijke beroep: ze maakte handgeweven wandtapijten waarin schelpen en keramische voorwerpen werden verwerkt.

Fascinerend vond hij dat, verzot als hij is op alles wat met creativiteit te maken heeft.

Hij zei dat hij ook niks snapte van die gek geworden Belgen, die nog geen maand geleden allemaal luid schreeuwden dat hun land geen enkel bestaansrecht meer had zich nu ineens los van taal of afkomst volledig in zwart rood en geel hadden gehuld.  Ze moest er eens vandoor en ze wisselden nog snel GSM nummers uit . Steve beloofde eens naar haar collectie wandtapijten te komen kijken, één dezer en dan voor haar te koken.

Hij slenterde dan ook maar naar binnen in het café, zij het vooral om het gedrag van de voetbalsupporters en vooral – supportsters te observeren… Je kon het zo gek niet bedenken: toen hun ploeg scoorde rolden een aantal vrouwen hun t shirts omhoog en toonden uitdagend hun borsten aan het TV scherm. Wat dachten ze? Dat er in die TV een webcam zat waardoor nu de voetballers in Brazilië hun boezem konden zien? Vraag was ook of de voetballers die aanblik als een incentive zouden interpreteren. 

Maria was duidelijk professioneler en doeltreffener in haar aanpak. Maar haar doelgroep waren dan ook niet de virtuele voetbalhelden, maar de mannelijke supporters. Bij het opnemen van de bestellingen stonden haar “aanvallers” bijna buitenspel en haar stevige borsten drukten “toevallig” lang en intens tegen de rug of arm van de man die het rondje betaalde, wat meteen een stevige fooi opleverde. Telkens ze Steve passeerde keek ze hem uitdagend met haar donkerbruine ogen aan terwijl ze met een gespeelde schroom het dienblad voor haar boezem hield. Bij de pauze, iedereen ging snel buiten een luchtje happen of roken, nam Steve afscheid van zijn vrienden en liftte hij naar huis. Hij had nog nooit problemen gehad om zo thuis te raken en vreemd genoeg werd hij steeds door vrouwelijke bestuurders meegenomen en voor de deur afgezet.

Enkele dagen later belde hij aan op de eerste verdieping boven een verfwinkel aan de boord van een kanaaltje in de stad. Hij had zijn rieten mand mee met de reeds voorbereide maaltijd die hij Maria beloofd had. Ze was duidelijk blij hem te zien, zo bleek door haar met één knoop op haar buik dichtgebonden houthakkershemd .

Ze vulde twee glazen met heerlijk papayasap en leidde Steve rond in haar atelier met de wandtapijten. Geen klassieke toestanden, maar hele mooie en smaakvolle kleurvlakken en een textuur die werd geaccentueerd met schelpen en keien… Het had wel iets.

Na de rondleiding pakte Steve zijn mand uit en ging aan de slag in de keuken terwijl zij haar jongens in bed stopte. Toen ze even later terug de trappen naar beneden kwam was ze vol verwachting door de geuren die langs de trap omhoog krulden. En ze kon haar teleurstelling nauwelijks verbergen toen ze zag wat er in Steve’s potten stond te pruttelen:

image001Arroz com feijao

Er was niks banalers voor een Braziliaan om te eten dan bonen met rijst. Betrouwbare cijfers stellen dat de overgrote meerderheid van de Brazilianen, ongeacht rang of stand, ELKE dag bonen met rijst eten.

Dat was een behoorlijke afknapper. Toen ze van de trap naar beneden kwam was er, waarschijnlijk door het aroma, een zekere opwinding in haar opgekomen, maar bij het zien van de bonen en de rijst was er van opwinding al helemaal geen sprake meer.

Steve bemerkte de teleurstelling niet alleen in haar blik maar door haar ganse bodylanguage. Hij lachte fijntjes, alsof hij wist dat er nog iets ging gebeuren. Hij vroeg Maria om alvast de tafel te zetten: twee diepe borden, een vork en een lepel zouden volstaan. 

Enkele minuten later zat Maria aan tafel een beetje te mokken om het teleurstellende diner dat er zat aan te komen. Opeens kreeg ze een strak zittende blinddoek om haar hoofd en werd ze met een lange zijden sjaal vastgebonden op haar stoel. Steve stond achter haar en liet het dampende bord rijst en bonen moedwillig traag onder haar neus voorbijgaan.

Die hemelse geur was er weer. Maar hoe kon die nu komen uit een bord rijst met bonen?

Ze voelde een zachte druk tegen haar onderlip en opende automatisch haar mond. De inhoud van een lepel gleed naar binnen en tekende een regenboog aan diverse smaken op haar tong. De opwinding die ze net voelde op de trap was er instant terug als een golf door heel haar lichaam. Haar borsten zetten zich gespannen overeind en haar buik trilde.

Wat was dat?

Ze kauwde zorgvuldig op de rijst en bonen, maar dit proefde helemaal niet naar rijst en bonen. Steve voederde haar lepel na lepel en bij elke hap werd de opwinding sterker tot ze het niet meer kon houden.

Ze slikte de laatste hap snel door en zei: “Steve, maak me los , ik wil dat je me neemt, hier, nu, op de tafel, ik houd het niet meer ….”

Door het breedbeeld televisietoestel in de woonkamer gilde een geëxciteerde voetbalcommentator hoe geniaal de aanvaller de verdediging van de tegenpartij op het verkeerde been zette en zo een prachtige goal scoorde.

image002

Feijao com Arroz, Steve’s way

Staat ook symbool voor de raciale vermenging in Brazilië.

Ingrediënten:

  • 1 kop gedroogde zwarte bonen, rode bonen of Pinto bonen
  • 2 uien
  • 2 teentjes look
  • Water
  • Snuifje zout
  • 1 chilipepertje
  • Een handjevol chocoladecallets
  • 8 grote Prawns (aka Gambas)
  • Olijfolie
  • 1 lat varkensribbetjes
  • Vloeibare honing
  • Saffraan
  • Cocosraspsel

Doe de bonen in een kom en overgiet ze met water. Bonen nemen veel water op dus zorg dat het waterniveau in de kom voldoende is . Laat zo een nacht staan.

Smeer de varkensribbetjes ook de avond voordien in met de honing en snipper er de chili overheen. Bak/rook de ribbetjes op de barbeque. Laat ze afkoelen en snijd het vlees in fijne reepjes van de botjes.Zet in de frigo.

De dag nadien kook je de bonen in het vocht waarin ze geweekt werden, om zo de aroma’s te behouden. Het koken zal ongeveer 1 ½ u duren.Voeg voldoende water toe (in totaal 3 keer het volume van de bonen). Zet het vuur eerst  op de maximumstand en laat de bonen 10 minuten koken. Draai dan het vuur lager en laat verder koken onder een deksel. Dat is het moment om een flinke scheut olijfolie toe te voegen, wat komijn en zwarte peper.

Kijk het waterniveau om het kwartier na en voeg toe indien nodig. Niet teveel water ineens toevoegen, want het ideale is dat de bonen beetgaar zijn als al het water is weggekookt. Na een uurtje koken check je om de 5 minuten of de bonen naar jouw smaak bijna gaar zijn. Op dat moment doe je een kop basmati rijst en twee koppen water met een beetje rijstazijn in je rijstkoker. Een tiental minuten voor de bonen echt gaar zijn, bak je  de versnipperde ui en look in een beetje olijfolie goudbruin en voeg je die samen met  een bosje saffraan toe en laat je het deksel van de pot. Blijf vanaf dan roeren. 

In de pan met de olijfolie bak je de reuzengarnalen die je in schijfjes van ongeveer 1 cm dik hebt gesneden en de afsnijdsels van de ribbetjes. Als de rijst gestoomd is voeg je de rijst toe aan de  garnalen, het vlees in de pan en bak heel even op een hoog vuur. Voeg op het einde  wat cocos raspsel toe en helemaal op het laatste meng je nog een flinke eetlepel pure chocoladecallets onder de bonen. 

Serveer in een diep bord met de bonen op de ene helft en de rijst op de andere helft. Snipper over de bonen wat verse koriander en knijp er een kwart limoen over uit. 

Smakelijk!