Je zal maar een 55-jarige werknemer van een klein privébedrijf wezen, die ernaar hunkert om vroeger met pensioen te gaan.

De slechte voorbeelden van onze overheid zijn legio. Aan de ene kant roepen dat we langer moeten werken! Aan de andere kant zoeken te veel bedrijven alle mogelijke manieren om 50/55+ werknemers een duw in de richting van EXIT te geven en de regering zoekt ook allerlei uitwegen om 50/55-plussers zo rap mogelijk buiten te krijgen. Tssss. 

Je zal maar een 55-jarige werknemer (m/v) van een klein privébedrijf wezen, die ernaar hunkert om vroeger met pensioen te gaan. De jongste reorganisatie op het werk is de verandering te veel geweest. Helaas, hij/zij valt uit de boot. De regering schroeft de vervroegde pensionering terug. Dus blijft hij aan de slag. Als we allemaal langer leven en al die pensioenen betaald moeten worden, dan moeten we allemaal ook wat langer werken. Oké dan.

Dit weekend viel een straf opiniestuk van hoofdredactrice Isabel Albers in De Tijd  me op. Hierin wijst ze de regering Michel-I op het feit dat wil ze enig draagvlak creëren voor haar harde en noodzakelijke beleid om langer te werken, dan moet ze dat zelf niet voortdurend ondergraven met uitzonderingen in eigen rangen.

“Tot die werknemer hoort dat het overheidsbedrijf Proximus anno 2016 nog altijd werknemers vanaf 58 en 60 jaar met vervroegd pensioen stuurt. Hoe kan de overheid – die alle burgers langer wil laten werken tot 65 jaar en daarna tot 67 – zelf zo het slechte voorbeeld geven? ‘Het bedrijf betaalt alles, niet de belastingbetaler’, is het flauwe excuus van de ministers die het vervroegd pensioen moeten goedkeuren en anders de mond vol hebben van langer werken.

Voor Proximus is het nu eenmaal makkelijker om een kleine 10 procent van zijn personeelsbestand te laten afvloeien via het vervroegd pensioen dan via andere maatregelen. Toegegeven, het is voor élk bedrijf een zware opgave om niet te vervallen in uitstapregelingen voor ouderen als gesaneerd moet worden. De praktijk is weerbarstiger dan de theorie van langer werken. Maar ooit moet het anders, willen we niet eeuwig blijven vastzitten in oud=out. 

nvdr: topvrouw van proximus is Dominique Leroy. Ze is 51 en misschien zou zij de rol van voortrekker kunnen zijn en het goede voorbeeld geven om een heroriëntatieplan te bedenken voor haar seniors? Ze behoort zelf tenslotte tot die groep waar de klappen meestal vallen. Hoor je ons Dominique Leroy?

Proximus staat niet alleen. De luchtverkeersleiders dreigen de komende dagen met een staking wegens plannen om tot 58 jaar te moeten werken. Vandaag stoppen ze op hun 55ste, en verdwijnen ze in een regeling van ‘terbeschikkingstelling’, in de praktijk gewoon vervroegd pensioen, om dan op hun 60ste helemaal met pensioen te kunnen.

Daar stopt het niet. Hoe sterk de N-VA, CD&V en de liberale partijen er in theorie van overtuigd zijn dat langer werken moet, zo moeilijk gaat het in de praktijk. De politie kan vervroegd met pensioen vanaf 54, 56 of 58 jaar. Daar stopt het niet.

Treinbestuurders met 30 jaar dienst bij de NMBS, een nog 100 procent overheidsbedrijf, op 55 jaar. Ook in het nieuwe plan.

Militairen? Met pensioen vanaf 56, 59 of 61 jaar. En dan hebben we het nog niet over de politici zelf.

Het is hemeltergend dat Michel-I niet meer moeite doet om de keuzes die ze uitstippelt voor de privébedrijven en de burgers toe te passen in de eigen rangen. Natuurlijk sleept ze een erfenis van ambtenaren en overheidsstatuten mee die jarenlang verwend werden met zeer royale vroege uitstapregelingen. Maar als harde nieuwe wetten voor iedereen gelden behalve voor de overheid, is het beleid ongeloofwaardig. Een draagvlak dwing je niet af met grote politieke speeches, wel door het lichtende voorbeeld te zijn.” Tot zover Isabel Albers. (Bron: De Tijd)

Na mijn exit enkele jaren geleden ben ik gaan aankloppen bij Fons Leroy (baas van de vdab) en minister van werk Philippe Muyters om de mentaliteit van vele werkgevers te gaan toelichten. Hoe wil je als ambitieuze en werkgrage Wifty aan werk raken als je niet eens een KANS krijgt? (… van diezelfde bedrijfsleiders die hoogstwaarschijnlijk zelf hun seniors buiten willen en/of hebben gekregen?) 

Zeer aimabele beleidsmakers, absoluut. Maar ook zij krijgen die mentaliteit bij CEO’s en HR-verantwoordelijken niet op enkele jaren ge-reset.

Hoe wraakroepend is het dat je ex-collega’s tegenkomt die FOERT kunnen zeggen en een dikke middelvinger kunnen opsteken tegen die vaak demotiverende zoektocht naar een fijne job.

Die ex-collega’s hadden de ‘chance’ om 58 te zijn/worden in het jaar van hun gedwongen exit en genieten van hun vroegpensioen. Beetje krap wat het financiële betreft maar toch…

In tegenstelling tot die andere collega die enkele jaren jonger is en onder druk van alle instanties dan toch eindelijk een job vindt en van de workload niet meer weet waar eerst te beginnen. Want dat is dan het lot: te veel weten en kunnen en dus krijg je een pak verantwoordelijkheden in je takenpakket. En dan stel je vast dat je harder werkt dan je bloedmooie maar onervaren jongere collega’s van 26. Coachen van jonger talent? vergeet het. Je krijgt de tijd niet om hen te coachen wegens… jawel, te veel werk.

Begrijpt u het nog?
Werkt ze!
X,
ann@wifty.be