De temperaturen pieken. Zo ook de laatavond gesprekken in het verkoelende gezelschap van een heerlijke Gin-Tonic en vrienden. De onderwerpen pingpongen van schoonfamilies naar oude en nieuwe partners, minaars en verboden liefdes, seks, intimiteit en kinderen.
Kinderen. Kinderen die na hun studies terug thuis komen wonen of na een tijdelijke job in het buitenland…
Opvallend veel leeftijdsgenoten hebben steeds vaker te maken met dit fenomeen: het (terug) landen van de duiven (m/v).
Omdat:
1) een woning huren als jonge single stukken van mensen kost
2) nadat je in het buitenland (of 3 provincies verder) tijdelijk hebt gewerkt, er nog geen zicht is op een andere job of nieuwe stek
3) een standvastig lief ontbreekt en dat beïnvloedt 1 en 2.
Mijn oudste woont terug thuis na een dikke 2 1/2 jaar gewerkt te hebben in het buitenland. Geen probleem zolang ze zich maar aan de afspraken houdt. Zij is een ‘stilleke‘ en dus hebben we behoorlijk snel een modus vivendi gevonden.
Het is ook praktisch dat we beiden een nieuwe job hebben en daar ons voluit op focussen. Vroeg opstaan, laat thuiskomen, bekaf zijn. Dat helpt om ruzies en andere futiliteiten te vergeten of te negeren.
Gaandeweg zijn haalbare en correcte afspraken gekomen. Zoals:
– kamer opruimen als poetsvrouw komt
– nachtje doordoen? Prima maar verwittig me via sms, whatapp, telefoontje (dit is geen controle maar het privilège van een ongeruste moeder: ‘Blijf voorzichtig en nooit vergeten: ik heb maar één oudste dochter!’)
– lakens en volle wasmand handdoeken ZELF in wasmachine stoppen en starten na 21u en voor 8u
– eigen spulletjes strijken (er wordt verdacht veel zelfstrijkend en makkelijke kleding gekocht haha)
– zelf je boodschappen doen. Zeker als je eigen food- en drankwensen hebt. (Het is toch nooit juist wat ik koop)
– zelf je potje koken én graag een hapje overhouden voor mama (Ik ben nooit zeker van hun planning en timing. Ik ben gestopt met koken voor hen. Een pak stress valt zo van je schouders!
– van tevoren DUIDELIJK aangeven om welk uur je de badkamer nodig hebt
We zijn 8 maanden verder. We leven nog steeds in peis & vree. Natuurlijk vind ik het gezellig en superprettig vind. We vinden zelfs tijd om naast elkaar te kwetteren over bepaalde tv-programma’s. Ze nestelt zich tegen me of ik tegen haar.
Hm, laat dit nog maar even duren. Zo’n moeder-dochter-momentje, wat een leuk cadeautje! Ik zeg haar dat ik geniet. ‘Shhhht mama, luister nu toch naar wat die paljas weer uit zijn botten slaat…’ ;-)
Maar dé One Million Dollar question is: vraag je geld aan je kind? Ja of neen? Indien ja, hoeveel dan?
Neen. Ik vraag géén geld aan mijn dochter. Maar we hebben wel een strakke afspraak. Stel, ze ging huren, dan zou dat iets geweest zijn van pakweg 650 euro. Da hebben we afgerond op 700 euro, incl. brandverzekering, water en verwarming.
Dat afgesproken bedrag gaat op haar spaarrekening. Zo kan ze een mooi bedrag bij elkaar sparen tot op de dag dat ze het huis uittrekt.
Verder wil ik niets. Geen maaltijdcheques, geen deling in algemene onkosten.
Nu, ik zou niet eens weten hoeveel ik zou moeten vragen?! Is dat 100 of 200 of 300 euro per maand. Of nog meer? Iedereen doet aan natte vinger werk. Voor velen is het geen makkelijke oefening waar behendig omheen wordt gefietst. Het blijft iets ‘vies’ om geld te vragen aan je kinderen.
Of ze laten het over aan de kinderen om met een voorstel af te komen.
Willekeur troef lijkt me.
Zijn er wifties en mifties die financiële afspraken hanteren voor hun thuiswonende en werkende kinderen? Welk bedrag is fair?
Geef je mening!
X,
Ann
9 Comments
Françoise
Beste Ann,
Ik voel me ook nog steeds schuldig omdat ik mijn dochter geld vraag voor kost en inwoon.Verschil is, ik kook voor haar, was en strijk voor haar indien haar kamer opgeruimd is(ik kan mijn uren goed plannen), alles maar dan ook alles is inbegrepen, zelfs mobiele telefoon en internet…water elektriciteit. Toen ze ging werken stond ik voor een voldongen feit van minder loon, geen kindergeld meer, geen alimentatie, ik verloor bijna 500 euro, die ik als alleenstaande mama niet kan ophoesten. Ik heb met haar de regeling dat zij 1/3 van haar loon aan mij geeft, met een maximum van 500 euro. Ik voel me daar ontzettend schuldig om maar het is niet anders. Voor 500 euro kan ze niet alleen gaan wonen, met alle andere kosten inbegrepen. Indien ik in de mogelijkheid zou zijn zou ik het geld dat ze me afgeeft, zonder dat ze het weet,sparen voor haar. Ik vind het sowieso evident dat een inwonend kind dat gaat werken, bijdraagt aan de kosten, of tenminste het idee heeft dat het bijdraagt aan de kosten, anders is het een grote verrassing als het helemaal zelfstandig gaat zijn.Hotel mama all inclusive ja, … maar met niet enkel rechten maar ook plichten. Dat is mijn mening, en ik begrijp dat anderen en mensen in andere situaties daan anders over denken. Liefs Françoise
Hélène
Ik vind wel dat je een bijdrage mag vragen. Vooral om hen te leren met geld om te gaan en de shock van ‘onder moeders vleugels’ naar ‘home alone’ kleiner en vooral realistischer te maken. De reden waarom kinderen zo lang thuis blijven wonen is meestal omdat ze niets moeten betalen en voor je het weet vieren ze hun 40ste verjaardag thuis! ;-)
Toen ik begon te werken heb ik nog een jaar thuis gewoond. Bij ons gold de regel van 3: 1/3 van mijn loon afgeven voor kost & inwoon, 1/3 van mijn loon sparen, 1/3 van mijn loon om uit te geven.
Ik was in het begin ook verontwaardigd, want er was geld genoeg dus waarom zou ik moeten bijdragen? Maar mijn vader was streng en leerde me dat die regel van 3 later van pas zou komen. Ik ben hem daar heel dankbaar voor want ik heb die formule heel mijn leven toegepast, ook toen ik zelfstandig werd en veel ging verdienen: 1/3 van mijn loon voor wonen en onkosten, 1/3 altijd op mijn spaarboekje. Dankzij mijn vader heb ik een dikke appel voor de dorst. Tuurlijk zullen ze in het begin mopperen, dat doen kinderen altijd als iets niet in hun voordeel is. Maar later zullen ze je dankbaar zijn en respect hebben voor die wijze begeleiding! x x x Hélène
Kristel
Onze zoon draagt 1/4 bij van zijn loon, na aftrek van onkosten voor vervoer. Zijn loon is erg matig. Zo is hij toch nog in staat om iets opzij te zetten, te sparen, nadat hij ook kleine uitgaven voor zichzelf maakt. Ook zijn kleding en gezondheidskosten betaalt hij zelf.
Het is niet enkel een noodzaak, maar vooral ook een levensles. Ik ben het met Hélène en Françoise eens dat dit erg belangrijk is naar het later “alleen wonen” toe.
Hij heeft geen bepaalde taken, maar steekt af en toe wel een handje uit. De rest wordt allemaal voor hem gedaan.
En iedereen voelt zich hier goed bij.
Lily
Ik ben helemaal tegen het feit om kinderen te laten bijdragen in de kost. Als ik hier lees dat 1/4 tot 1/3 terug zou vloeien naar de moeder, doet me dat huiveren. Zijn jullie dan zo behoeftig op 50+ leeftijd dat je je eigen kind laat opdraaien daarvoor. Wat ik enigszins nog aanvaardbaar zou vinden is dat een percentage zou opgespaard worden door de ouders.
Anoniem
Niet iedereen kan zich dat permitteren hoor!
Marlène
Helemaal eens met Lily. We weten allemaal dat wanneer je jong bent, je je geld het hardst nodig. Hoe ouder je wordt, hoe stabieler je inkomen. Dus waarom zou je de toekomst van kind hypotheceren wanneer je zelf voldoende stabiliteit kent. Bespottelijk. De regel om geld thuis af te geven was goed in de 19 e eeuw, niet in de 21e.
Conny
Als alleenstaade moeder met 2 inwonende werkende kinderen thuis. En die ook meer inkomsten hebben dan mezelf. Kan ik niet anders dan vragen om kosten te betalen. Niet omdat ik het wil. Maar uit noodzaak. En gelukkig hebben ze daar begrip voor. Maar hoeveel is de vraag.
Anoniem
Hoe zit het dan met een (blijvend) inwonende, zelfverdiendende zoon van bijna 60 jaar die al 35 jaar 175 € afgeeft, alles inclusief, waarvan de vader( 90 jaar) in een rusthuis verblijft en zijn pensioen hier praktisch volledig gespendeerd wordt en moeder (91 jaar) thuis nog woont, het huishouden nog volledig zelf doet en een pensioen heeft van 800 €?
Hulpia
En wat als je een hulphehoevend jongere hebt die altijd bij alleenstaande vader zal wonen en ik mijn huis schenk voor later?